De totale onderwerping. 42. Eten!
42. Eten!
Als wij het twee sterren restaurant wat bij het hotel hoort binnen lopen zit het helemaal vol. Het lijkt wel alsof iedereen stopt waar hij mee bezig is om naar ons te kijken. Ik voel mij niet op mijn gemak en houd mij vast aan Meesteres Davina’s arm. Een goed geklede gastheer komt op ons afgelopen en begroet ons vriendelijk “welkom, wilt u mij volgen naar de chef’s table?” We volgen de man naar een luxe ruimte met een grote tafel waar wel tien personen aan kunnen zitten. Hij is gedekt voor twee, in het verlengde van de tafel is een grote glazen wand waardoor je de keuken in kijkt. Er zijn zeker 20 man gedisciplineerd bezig met het bereiden van eten. De gastheer helpt mij te gaan zitten en schenkt dan twee glazen champagne in. Meesteres Davina tilt haar glas op en kijkt mij strak aan “op ons!” Als vanzelf pak ik de elegante glazen steel tussen mijn latex beklede vingers en tik mijn glas tegen het hare. De champagne is geweldig de fijne bubbels kietelen mijn tong en gehemelte terwijl de geweldige balans tussen zoet en zuur mijn smaak papillen prikkelt. Er popt iets in mijn gedachte voor mij is Meesteres Davina precies zo als deze champagne. Ze heeft ook een geweldige balans: hard en zacht, streng en lief enz….. Terwijl ik zo aan het mijmeren ben komt de chef kok binnen met twee amuses. Hij zet ze voor mij en Meesteres Davina neer en verteld wat het is om daarna de ruimte weer te verlaten. Meesteres Davina kijkt mij lachend aan “smakelijk schatje.” Als ik het kleine gerechtje proef ben ik verloren, wauw wat is dit goed! Als we allebei het gerecht op hebben en rustig van onze champagne nippen kijkt Meesteres Davina mij ineens strak aan “Ricky kom eens hier naast mijn stoel op je knieën zitten. Ik kijk naar het grote raam de keuken in en voel mij zenuwachtig maar realiseer mij dan dat dit een beetje belachelijk is. Ze hebben mij allang bekeken in mijn latex outfit en een mening gevormd. Als ik nu op mijn knieën naast Meesteres Davina ga zitten gaat dit vast niet veel veranderen. Als ik zit en naar haar op kijk pakt ze een mooi houten gelakte kistje uit haar zak en zet het op de tafel voor haar neer. Ze trommelt er met haar vingers op terwijl ze mij aan kijkt. “Ik weet niet of je het mee gekregen hebt maar vanmiddag heb ik jou vader om je hand gevraagd en hij heeft ons zijn zegen gegeven!” Haar woorden voeren mij rechtstreeks terug naar die middag dat en de champagne maken mij ligt in mijn hoofd. Gisteren heeft ze er voor gezorgd dat ik geen werk meer heb of in ieder geval niet het werk zoals ik het kende. Vanmorgen heeft ze een punt gezet achter de relatie met mijn vriendin en vanmiddag heeft ze mijn band met mijn ouders om zeep geholpen! Ik realiseer mij dat ik geen kant meer op kan, ik ben compleet afhankelijk van haar ik voel een kriebel in mijn onderbuik een kriebel die niet bepaald fout voelt?! Wat is er met mij aan de hand. Ze neemt een slok champagne en kijkt dan weer op mij neer. “Wij gaan volgende week vrijdag met elkaar trouwen en als blijk hier van wil ik jou dit geven.” Ze schuift het gelakte kistje naar mij toe. “Maak maar open!” Met trillende hand pak ik het doosje van tafel en open het. De binnenzijde van het doosje is bekleed met zwarte zijde. Genesteld in deze luxe stof ligt een klein glanzend metalen kokertje. Het is ongeveer 5cm lang en heeft een doorsnede van 2cm. Verdeeld over de hele oppervlakte van het kokertje zitten schroefjes. Aan een zijde van het kokertje zit een soort lipje met een Gebogen hol pijpje er aan. “Dat wordt straks het nieuwe huisje van je pikkie. Zie je dat pijpje daar gaat je prince albert door heen.” Ik zie dat de schroefjes voorzien zijn van spitse puntjes aan de binnenzijde en krijg een nerveus gevoel in mijn buik. “Die schroefjes zijn voorzien van breek kopjes als ze hard genoeg aangedraaid zijn breekt het kopje af en kun je ze niet meer demonteren. Volgende week vrijdag zal ik jou deze tijdens de ceremonie omdoen. Je zal dit kokertje met trots dragen als teken van jouw totale onderwerping aan mij. Het zal alleen nog verwijderd worden als het tijd wordt voor een kleiner model!” Ik slik en kijk nog een keer goed naar het kleine kokertje in het kistje.